ALIŞAGELMİŞİN DIŞI
Alışagelmişin dışına çıkılsa keşke bir gün. Dünyanın tüm elektriği bir anda kesilse keşke. Ve bir daha hiç uğramasa bizlere. Kış vakti. Kalorifer ve diğer ısıtıcı şeylerden artık bir hayır gelmeyeceğini anlayan herkes ısınmak için bir soba, akşamları karanlık çökerken ortamı aydınlatmak için bir lamba ve tonlarla odun alınsa. Akşam çökmeden herkes evine üşüşürdü. Karanlık basmadan. Gün aydınlıkken evlerinin yolunu daha rahat bulabilmeleri için. Sobaları kurup, boş vakitlerinde odun kırarlardı. Dünyada, insanlarda büyük bir rahatlama olurdu. Rahatlama kendini yavaş yavaş gösterirdi insanlara kendini. Ama bu zaman alırdı; çünkü ademoğlu rahata alışmış bir kere. Bundan kurtulabilmeleri için zaman gerekiyordu. Ama eninde sonunda bunu kabullenmek zorunda kalıp, rahatına bakmaya devam ederdi.
Mektuplar
Herkes artık mektup kullanmak zorunda kalırdı. Uzaktaki eşine, sevgilisine, dostuna, akrabasına vs. Mektup yazarken tükenmez kalemin bembeyaz kağıdın üzerinde bıraktığı kokuya zamanla aşık olurdu ademoğlu. Duygularını, düşüncelerini daha uzun daha bir içten yazardı. Sevgi, saygı daha da bir güzel olurdu mektup sayesinde. Büyük bir titizlikle dörde katlayıp zarfa koyup en sonunda yalayıp kapatırlardı yazanın ruhunu yansıtan mektuplarını.
Gündüz vakitlerinde mahallelerde çocukların sesleri tekrar yankılanırdı. Teknolojide esir kalan çocukların mahalle köşelerindeki halleri önceki hallerinden bin kat daha iyi olurdu. Dostluk, gerçek dostluğa kavuşurdu. Parçalanan misketler, yanlışlıkla topla kırılan camlar, kanayan dizler, komşunun meyve bahçelerinden çalınan tatlı meyveler
Büyüklerde büyük ihtimalle karışırdı bu güzel tabloya. Büyük küçük oynarlardı. Çocukluklarını özledikleri için, eski anılarını tekrar tekrar canlandırabilmek için. İşsizlerin yeri yine mahalle kahveleri olurdu. Teknoloji sayesinde şehirleşmeye yüz tutan köyün bazı kısımlarının hevesleri kursaklarında kalmasına rağmen tebessüm yayılırdı simalarında muhtemelen. En çokta eski toprakların hoşuna giderdi bu gibi durumlar. Her şey yine onların eline geçerdi. Onlar daha tecrübeli oldukları için. Tarlalar, bostanlar daha da canlanırdı. İnsanlar artık canla çalışmaya başlarlardı. Çiftçinin büyük özenle ektiği ekinler buna karşılık verimini arttırırdı. Her şey karşılıklı olurdu bu dünyada artık.
Ve o günün geldiğine sevinen nineler. Torunlarına, çocuklarına masal anlatmak için can atarlardı. Çocuklarda büyük bir zevkle dinlerlerdi büyüklerini kış vaktinin uzun, karanlık ve soğuk gecelerinde. Her akşam masal keyfi olurdu. Zifiri karanlıkların altında çocuklara korku masalları anlatılmasına rağmen çocuklara haz verirdi. Karlı gecelerde dışarıda yağan karın büyülü ışığına bakıp dalarken bazıları da ateşten dolayı kora dönüşmüş sobanın üstüne portakal veya limon kabuklarını sıkıp, kabuklardan fışkıran soğuk taneciklerin sıcaktan kırmızıya dönmüş olan sobanın üzerindeki tıslamasına bayılırlardı. Yataklarına gittiklerinde korkudan uyumamalarına rağmen her gece nineleri sıkıştırıp tekrar tekrar korku masallarını dinlemek isterlerdi. Devler, aslanlar, çocuk yiyen kurtlar, hırsız Çingeneler
Fayecy
19.10.2013
______________
Çocukken kendimi yalnız hissederdim; hala öyle hissediyorum çünkü; bazı şeyleri biliyorum ve bunları hiç bilmedikleri yada bilmek istemedikleri anlaşılan insanlara bazı ip uçları vermeye çalışıyorum.
C.Gustav Jung |
