Bizim evin önü ana baba günü gibiydi. Herkes oradaydı. Tanımadığım kişilerde vardı, tanıdığım fakat bizim evin yolunu bilmeyenlerde vardı. Şaşırmıştım bu duruma. İçimde garip bir duygu vardı. Hayatım boyunca tatmadığım bir duyguydu. Ne acı, ne mutluluk. Susmaya karar verdim. Kimse beni takmıyordu, ilgilenmiyorlardı benimle. En yakın arkadaşım hatta deli gibi sevdiğim, evlenme hayalleri kurduğum sevgilim bile. Yüzleri bembeyazdı. Niye toplanmışlardı acaba bizim evin önünde ? En yakın arkadaşım Ahmet koşarak bana doğru geliyordu. Sonunda beni fark eden biri oldu diye düşünüp sevinirken bir ses herkesi aynı yöne döndürdü.
Bu bir ambulans sireniydi! Ahmet'in koşarak tam içimden geçmesiyle annemin adımı haykırarak söylemesi bir olmuştu. Meğerse herkes benim için toplanmıştı. Benim cenaze törenime! Ama ben yaşıyordum işte! Sonra bağırmaya başladım: "Ben buradayım. Hey!" Kimse sesimi duymuyor gibiydi. Neler oluyordu böyle? Ben ölmedim ki yaşıyorum işte. Ağlamaya başladım onlar gibi. Ben ölemem ki. Daha yapacak çok şeyim vardı. Gerçekleştirmek istediğim hayallerim vardı benim. Daha üniversiteye gidecektim. Daha evlenmedim bile. "Lütfen beni duyun; lütfen beni görün. Lütfen bana dokunun, sarılın bana sarılmaya ihtiyacım var. Lütfen anne sarıl bana. Görmüyor musun beni? Karşındayım işte. Korkuyorum, hemde çok korkuyorum. Karanlıktan korkuyorum anne, lütfen duy beni!" Ahmet'in yanına koştum. Ama bir faydasının olmayacağını biliyordum. Yere çöktüm tekrar ağlamaya başladım.
Daha sevdiğimle doyasıya görüşmedim ben. Borçlarımı ödemedim ben. Daha erken değil mi? Bu hayattan böyle ayrılmalı mıydım? Doğru dürüst eğlenemedim. Hayatın tadını çıkaramadım bile" Bağıra bağıra sesim kısılmıştı. Anlaşılan beni ne duyan ne gören ne de varlığımı hissedebilen vardı. Etrafıma bakınmaya başladım. İnsanlar çağlayan bir su misali evimize doğru akın ediyordu. Meğer ne çok sevenim vardı benim. Beni sevmeyenlerde oradaydı. Onların gözleri de nemlenmişti benim halime. Nasıl ölmüştüm acaba? Hatırlamaya çalışıyordum ama nafile bir türlü aklıma bir şey gelmiyordu, korkudan olmalıydı herhalde. İnsan kalabalığının ardına gözlerim kaydı. İnsanların ve evlerin arkasında her yer kapkaranlıktı. Neler oluyordu böyle? Yıldızlar gökteydi. Parıl parıl parlıyorlardı. Gün geceyse neden bizim evin alanı tek aydınlıktı? Gündüzse neden bizim ev dışında da her yer karanlıktı?
Herkes benim cenazeme doğru koşmaya basladı. Bende onların arkasından koşmaya başladım. Ama ayaklarım yere değmiyor gibiydi. Daha çok korkmaya başladım. Ayaklarıma bakacak cesareti bulamadım kendimde. Daha ben kendi yüzümü göremeden beyaz bir kefen içinde cesedimi omuzladılar. Omuzdan omuza. Hep bir ağızdan tekbir sesleri yükseliyordu. Sanırım kabristana götürülüyordum. Bu kadar mıydı benim hayatım? Düşündüğüm, hayal ettiğim, kavga ettiğim, espriler yaptığım, katıla katıla güldüğüm, aşık olduğum dünyadan bu kadar erken mi ayrılacaktım? Kabristan bizim eve yakındı. Ama ilk defa kabristanın bizim evden uzak olmasını istedim.Dünyanın bir ucunda olsaydı keşke. Kimsenin ulaşamayacağı bir yerde olasaydı. Cümbür cemaat giderdik oraya doğru. Ağızlarda tekbir sesleri, omuzlarda benim cesedim... Benim cesedim omuzlarında, ruhum ise arkalarından geliyordu. Kabristana hemen varmıştık. Tekbir sesleri kesildi. "Lütfen duyun beni ! Ben orada tek başıma ne yaparım. Korkarım ben. Lütfen." Sesim fısıltı halinde çıkmıştı. O derin çukurda benim cesedimi gömeceklerdi. Buna dayanamazdım. Bu bir rüya olsaydı keşke... Uyanıp tekrar tekrar ders alabileceğim bir rüya olsaydı...
fayecy
2013-09-06 ______________ Çocukken kendimi yalnız hissederdim; hala öyle hissediyorum çünkü; bazı şeyleri biliyorum ve bunları hiç bilmedikleri yada bilmek istemedikleri anlaşılan insanlara bazı ip uçları vermeye çalışıyorum.
C.Gustav Jung
Bu Gerçek Mi ? Rüya Mı ? Anlayamadım Ben Kusura Bakma.Fakat Yazı Çok Anlamlı Güzel Olmuş.
Bu hikayeden, ölümün ani bir son olduğunu çıkarabilirsin. Ne rüyadır nede gerçektir. ______________ Çocukken kendimi yalnız hissederdim; hala öyle hissediyorum çünkü; bazı şeyleri biliyorum ve bunları hiç bilmedikleri yada bilmek istemedikleri anlaşılan insanlara bazı ip uçları vermeye çalışıyorum.
C.Gustav Jung
çok güzel bir yazı olmuş ben de bir film yazıyordum bunu okuduktan sonra yazıya farklı bir boyut getirdi paylaştığınız için teşekkürler ______________ Teknoloji, Bilgisayar, Film Yazarlığı Ve Yönetmenlik Sinema, Surround Sound
çok güzel bir yazı olmuş ben de bir film yazıyordum bunu okuduktan sonra yazıya farklı bir boyut getirdi paylaştığınız için teşekkürler
Rica ederim. ______________ Çocukken kendimi yalnız hissederdim; hala öyle hissediyorum çünkü; bazı şeyleri biliyorum ve bunları hiç bilmedikleri yada bilmek istemedikleri anlaşılan insanlara bazı ip uçları vermeye çalışıyorum.
C.Gustav Jung
Çerezler küçük bilgi verici metinlerdir, bizim veya iş ortaklarımızın tarayıcınız aracılığıyla size ulaşmamızı sağlar.
Tarayıcınızdaki ayarları değiştirerek istediğiniz zaman çerez kullanımını engelleyebilirsiniz.
Genel Veri Koruma Yönetmeliği ile uyumlu aşağıdaki çerezleri kullanıyoruz:
- Temel çerezler: Web sitesinin tam olarak işlevsel olması için kesinlikle gereklidir.
- Opsiyonel Çerezler: İsteğe bağlı çerezlerdir ve web sitesini geliştirmemize yardımcı olur, ör. sizi kişisel olarak tanımlamadan web sitesindeki kullanım davranışınızın analiz edilmesi gibi.
Gizlilik politikamızdan daha fazla bilgiye ulaşabilirsiniz.
