Gençliğime Yürüdüm Gözlerim Kan-Revân İçinde
Yarım bıraktığım bir karalama... Hüznü meczup müteşâirden...
i.
Her insan, bir hicret taşır yüreğinde.
Her insan, yaşar çabuk, gençliği ellerinde.
Ne aşka karşı koyabilir ne de ölüme,
Her insan, yüreği kendi bestesinde.
ii.
Sana en son şiiri göğüs kafesimle söyledim;
Yalvaran bir “âh”, en son nefesimle.
Sezenli gülüşün, beyaz teninle,
Çekilirken damarlarım, düşüme girecektin..
iii.
Her yürek hicretinde, senden de birşeyler biriktirdim;
Mühürlü dudaklarım, bir ölünün göğüs kafesinde.
Aşk, bir eski zamân akrebi sıkışan göğüs kafesimde,
Sana gazel gazel yazıldım,
Seni bir ezel yitirdim.
Her yürek hicretinde, senden de birşeyler biriktirdim...
Yaşıyorum sensiz daha ölmedim
Senin kadar nefessiz ve senin kadar cansız.
Dârağacına asıldım asılsız;
Rûhum yere devrildi,
(Ama) sensiz ben ölmedim.
iii.
Mühürlü bir imlâsıydı bende aşk, zamânın;
Gençliğini yudumladığım çağlar içinde.
Denizlere düşürürdün sen siyâh âh-u zârın
Çırpınırdım bir balıkken ben ağlar içinde.
Devrik bir yürekte sürdürmez saltanatın,
Aşk, kalmayan bir yanı, (artık) sağlar içinde.
iv.
Hapsolmasa rûhum, seni de çürüten bu kafeste,
Günler de geçerdi belki, alırdım ben nefes de.
v.
«Yüz çevirmez gökyüzü, kendini unutan yüzlere.»
Diye vazgeçmedim (hiç) çırağından.
Ölüm, içimde duâ duâ büyüdükçe;
Gelmesen ne olur,
Birgün, hiç geçmesen kapımdan!
vi.
Gelmesen ne olur,
Birgün hiç geçmesen kapımdan.
Hatırladığım son gülüşüm seninle,
Artık gülmesem de olur.
Sakladığın aydınlık
Bir çift gözyaşımdan
Penceremden güneşi artık görmesem de olur.
Gelmesen ne olur,
Birgün hiç geçmesen kapımdan.
Geçmesin ne olur
Birgün, bir kez bile aklından;
Bu yangın yeri yürek, birgün şen olur.
Menekşelerin ben ölünce kurur;
Uzak değil anılar, öldüğün İstanbul'dan.
vii.
Rûhumu gözyaşıyla besledi çiçeklerim.
Vefâ, güldü; ihânet, yasemin.
viii.
...
Savurdu gençliğimi geçti zamân.
Ölüm kadar gençti zamân;
...
Gençliğimi susadı, içti zamân;
Ezildim vefâsında her çilenin.
Kırıldı Levh-i Mahfûz; rahmindeyken annemin:
Ben, zakkum içeceğim; O, kevser suyundan
ix.
Dirilerden vefâ yok,
Tek vefâkârı da toprağa gömdüm.
Kapandı gök kapıları kör kör yüzüme;
Ne lanetlendim, ne öldüm...
______________
gizliilimler.org /
4kitap.tr.gg /
mehmetakifardic.tr.gg 
Ama ben, öğretmen değil, henüz öğrenciyim 
